...bo MIŁOŚĆ ma MOC... - do KI

Witajcie Kochani:-)



O miłości powiedziano już chyba wszystko, temat obszerny i znany każdemu człowiekowi. Miłość ma wiele twarzy, jest odczuwana i okazywana na wiele różnych sposobów.
Dzisiaj u mnie będzie o miłości do zwierząt. To że kochamy zwierzaki to oczywiste, są naszymi wiernymi przyjaciółmi i towarzyszami w życiu codziennym, ich obecność na naszej planecie ma kolosalne znaczenie dla wszystkiego, co nas otacza.
Zwierzęta domowe są traktowane jak członkowie naszej rodziny - u mnie w domu tak właśnie jest :-)

A co ze zwierzętami domowymi, które nie mają własnego dachu nad głową, które los skrzywdził i przykro doświadczył?
Znam wiele Osób, bezinteresownych,  z wielkim sercem i oddaniem niosących im pomoc każdego dnia. Są wrażliwe na ich krzywdę i niedolę, pragną pomóc jak tylko potrafią najlepiej - i nie chodzi tu o samo dokarmianie ale również o wybieganie w ich przyszłość. O niesienie pomocy weterynaryjnej, o podejmowanie prób znalezienia im domów, w których zostaną otoczone miłością i odpowiednią opieką.

Bohater mojego dzisiejszego wpisu to malutki, dwutygodniowy kotek, członek pewnej kociej rodzinki, która ma szczęście że spotkała na swojej drodze Osobę o wielkim sercu, wrażliwą i oddaną. Osobę,  która chętnie niesie pomoc bezdomnym kociakom :-)

Dzięki tej właśnie Osobie, malutki, najsłabszy z całego miotu, kotek, ma szansę na przeżycie.

Zobaczcie jaki z niego Słodziak - już samo zdjęcie chwyta za serce - choć może tego tu nie widać dokładnie - kociątko śpi wtulone w ciepłą dłoń swojej cudownej Opiekunki - jest maleńki i bezbronny ale ma wielką ochotę na życie i wolę walki o każdy kolejny dzień. Dokarmiany i kochany czuje się bezpiecznie i z pewnością wyrośnie na pięknego, zdrowego kocurka - czego i jemu i jego Opiekunce życzę z całego serca.

Wspieram obydwoje duchowo, mocno trzymam kciuki za powodzenie i dedykuję im tę karteczkę :-)))

A tu mapka Clean &Simple, która mnie zainspirowała do stworzenia tego wpisu tak mocno, jak jej Autorka - Ki:-)))  Chciałam podjąć próbę, choć to zupełnie nie mój styl - jak z pewnością zauważyliście - wyszło jak wyszło ale liczą się intencje i piękne przesłanie, jakie karteczka ze sobą niesie  ;-)

Dzisiaj chcę podzielić się z Wami pewną opowieścią i doświadczeniem z mojego życia:

Sama swego czasu pomagałam takiemu malutkiemu kociemu szkrabowi - w momencie gdy się nim zaopiekowałam miał zaledwie 5 może 6 dni. Został porzucony przez matkę, wychłodzony, głodny, przerażony. Rozpaczliwie ją nawoływał i czekał osamotniony aż dwa dni, ale niestety nie przyszła :-( Zdecydowałam że podejmę walkę o jego życie. Początki były na prawdę trudne, wręcz dramatyczne. Weterynarz nie dawał mu żadnych szans na przeżycie, powiedział że jest zbyt mały i zbyt słaby. Ale  przecież nie mogłam go zostawić w potrzebie - maleńkiego, bezbronnego i bezradnego, jeszcze wtedy kompletnie ślepego. Dokarmiałam go specjalistycznym mlekiem weterynaryjnym, przygotowanym dla kocich noworodków. Pokarm początkowo aplikowałam za pomocą najmniejszej, dostępnej w aptekach strzykawki insulinowej, potem pipety aż w końcu specjalnej buteleczki. Masowałam brzuszek po jedzeniu, myłam i czyściłam kosmaty puszek. Do snu układałam w kartonie - chciałam by zabudowana powierzchnia dawała mu poczucie bezpieczeństwa.  Matczyne ciepło zastępował termofor wypełniony ciepłą wodą. Był otulany milutkim, moherowym kocykiem - żeby mu się kojarzyło z mięciutką sierścią matki. Dostał też maskotkę w kształcie leżącej kotki - ale nie za bardzo się z nią zaprzyjaźnił.
I wiecie co się stało  - UDAŁO NAM SIĘ :-))))
Miał w sobie ogromną wolę walki, miał niesamowicie duży apetyt na życie.
Przeżyliśmy wspólnie dni lepsze, gorsze i te zupełnie beznadziejne też się zdarzały. Ale nie poddawaliśmy się, nie wątpiliśmy ani przez moment - nie wolno nam było!!!
Lepszy i pełen nadziei czas nastał w momencie gdy nauczył się sam jeść i pić, kiedy już wylizywał i czyścił  sobie futerko. Potem wszedł w wiek ciekawskiego i pełnego wigoru kociaka - zaczął  rozrabiać, biegać, drapać i zaczepiać wszystkich. Kiedy i ten etap przeszliśmy razem, poszło już z górki  :-)))
Z każdym dniem stawał się mądrzejszym i bogatszym o swoje kocie doświadczenia osobnikiem :-)
Wyrósł na cudownego kocurka, wiernego i oddanego przyjaciela, domownika i współtowarzysza  życia, mieszkał z nami prawie przez 10 lat. Sam się wszystkiego nauczył - umiał polować, potrafił się obronić w momencie zagrożenia i dobrze o siebie zadbać, posiadał wszystkie instynkty samozachowawcze charakterystyczne dla przedstawicieli swojego gatunku. Pomimo że wychował się bez matki - wyrósł na "pełnowartościowego" pod każdym względem, kota.
Najpiękniejsze było w nim to, że troszczył się o nas jak o kocią Rodzinę - przynosił pod dom swoje upolowane zdobycze, chciał się z nami dzielić pożywieniem. A kiedy mieliśmy gorszy czas, dopadała nas niemoc czy choroba - zawsze był obok - jakby chciał pomóc i powiedzieć ..."nie martw się, jestem przy Tobie, wszystko będzie dobrze"...

Dla takich chwil warto pomagać, warto kochać zwierzaki bo one też bardzo nas kochają  - ...bo miłość ma  MOC..

Pozdrawiam Was cieplutko,
Inka